Enerzijds zoeken kleine (wijk)gemeenten en dorpskerken naar mogelijkheden om toekomstgericht te zijn in een tijd van verandering. Anderzijds ontwikkelt een aantal nieuwe vormen van kerk-zijn zich tot volwassen geloofsgemeenschappen. Hoe is het onderling contact tussen deze bestaande gemeenten en nieuwe vormen van kerk-zijn? Het mozaïek van kerkplekken is in beweging.
De Protestantse Kerk werkt aan ‘lichter kerkzijn’. Minder organisatie en vergaderen, meer aandacht voor de kern van het kerk-zijn. Dat is nodig om twee redenen. In de eerste plaats heeft de kerk te maken met krimp, er zijn minder mensen beschikbaar. Daarnaast verandert onze samenleving: mensen denken minder institutioneel en werken meer samen binnen lichte netwerken. Daardoor ervaren veel mensen onze organisatiestructuren als zwaar, als te veel opgetuigd.
Scriba René de Reuver vergelijkt de transformatie van de kerk met een slang die van huid wisselt. "Hoe pijnlijk ook, het is een teken van vitaliteit."
Liturgie en eredienst vormen het hart van de christelijke gemeente. En deze liggen ook veel mensen na aan het hart. Hoe voer je in de gemeente een goed gesprek over liturgie, van hart tot hart?